Κάνε κάτι

Ξέρεις πόσες φορές έχει συμβεί?

Εχω την ανάγκη να γράψω. Κάτι άμορφο, μη συγκεκριμένο. Σκέφτομαι, λοιπόν, αν θα είναι έτσι, αλλιώς, ή αλλίωτικα, τι θα αφορά και πως θα το αναπτύξω. Καθώς ο λαβύρινθος του Δαιδάλου διασχίζεται από τις πολυσχιδείς, πολυπληθείς και πολύπαθες σκέψεις μου προκειμένου να βρουν την έξοδο που οδηγεί στο πληκτρολόγιο ή στο τετράδιο (στο στόμα μου, σχεδόν ποτέ), τότε ο χρόνος ντύνεται Μινώταυρος και τις καταστρέφει σε χρόνο dt. Περνάει η ώρα, το overthinking σπάει το ατομικό του ρεκόρ και η κούραση παντρεύεται την αναβλητικότητα. Και οι μέρες περνούν, η κόλλα μένει κενή, η ανάγκη ανεκπλήρωτη, η κούραση μεταφράζεται σε "κι αύριο μέρα είναι" και όλη αυτή η διαδικασία σταματάει- ξεκινάει και ξανά-μανά (γιατί ό,τι έχω ζήσει το έχει πει η Βίσση, apparently).

Μερικές φορές υπάρχει και αυτολογοκρισία! Βέεεεεεεεεβαια. "Κι αν πέσει στα χέρια της/του τάδε?", "Και πως θα το πάρει ο δείνα?" Ε ας το πάρει όπως τον βολεύει. Κι αν ξεβολευτεί, δεν είναι δουλειά σου το να σε νοιάζει. Από την άλλη, η αδιαφορία είναι ο ύπνος της καρδιάς (όχι δικό μου, αλλά ενός Γάλλου δραματουργού του 18ου αιώνα). Πάλι μπέρδεμα. Πάλι overthinking. Πάλι Βίσση.

Όχι εντάξει, κάτι θα βγει. Ξεκινάω.

Δεν θα τον καταλάβω ποτέ τον έρωτα. Δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει ντε και καλά. Αλλά με έχει εκνευρίσει. Πως γίνεται να ξεπεράσεις τον εκνευρισμό, αν δεν καταλάβεις αυτόν που στον προκαλεί?

Έρχεται, σου ρίχνει ένα σκαμπίλι(όμορφο, ποιητικό, συγγραφικο. Αυτήν την λέξη ήθελα να γράψω, deal with it) και μετά εσύ πρέπει να διαχειριστείς την κατάσταση. Και άντε, αν έχετε φάει την ίδια κατραπακιά με το αντικείμενο του πόθου, πάει κι έρχεται, καλή όρεξη. Κι εκεί διαχείριση θέλει. Επικίνδυνο άθλημα η πτήση μέσα ή πάνω από τα σύννεφα. Στην προκειμένη όμως, έχεις μια καρδιά εφεδρική, που λέει και το άσμα. Αν έχεις φτάσει,ομως, μόνος σου εκεί πάνω, τι κάνεις ακριβώς? Θα σου πω εγώ. Γίνεσαι ένα με την βροχή και πέφτεις στην θάλασσα. Ο έρωτας, όμως, δεν εξατμίζεται για να κλείσει ο κύκλος και να βρεθείς ξανά στα ύψη. Κολύμπα μες στα κύματα, μαλάκα. Όσα "άνθρωπος στην θάλασσα!" και να ακουστούν, το μόνο σωσίβιο σου είναι οι δικές σου πλάτες.

Έγινε.

Ψωνίσαμε από σβέρκο.

Για αυτό με έχεις εκνευρίσει. Ψηλε μου, αν είναι να κάνεις μια δουλειά, κάνε την, τουλάχιστον, σωστά. Μη βαράς μόνο την μια πλευρά. Δεν σου έχω κάνει κάτι. Αντιθέτως. Σε αποθεώνω σε κάθε ευκαιρία και με κάθε ειλικρίνεια. Τουλάχιστον ας είχες εφεύρει έναν διακόπτη. Η λειτουργία του να ήταν να στέλνει, αυτόματα, αγωγή εξώσεως από το δωματιάκι του μυαλού μου, στο κορίτσι που έριξε το άκυρο και εχει πιάσει όλον τον χώρο, καθιστώντας τον μη λειτουργικό. Νέτα σκέτα. Να φάω την κρυάδα, αλλά να προχωρώ άμεσα. Όχι να κάθομαι να γράφω κείμενα, στίχους, η υπεραναλυση σκέψεων να διεκδικεί βραβεία απανωτών ρεκόρ παραγωγικότητας και οι ανασφάλειες να έρχονται ακάλεστες για αρμενικη βίζιτα.

Το πήρα απόφαση. Θέλω να εξαφανιστεις. Καμπάνια ολόκληρη θα έκανα. Προεκλογική εκστρατεία. Ομιλίες στα μπαλκόνια και που σε παω. Ξέρω ότι θα είχα υποστηρικτές, ακόμα και για αυτοδυναμία. Από την άλλη, ξέρω πως λειτουργεί το ξερό μου το κεφάλι και πως μου είναι αδύνατον να σε αντιμετωπίσω. Από τότε που έγινε η γενναία ανακαίνιση στην καρδιά μου και ξεκίνησε να υποδέχεται ερεθίσματα που δημιουργούν συναισθηματα, έχει έρθει η κάτω βόλτα. Πάντα θαύμαζα τους αναίσθητους. Θα έκανα τα πάντα, για να είχα κάρτα μέλους στο συγκεκριμένο κλαμπ. Κάθε χρόνο, στα γενέθλια μου, είναι η μόνιμη ευχή, η μόνη επιθυμία. Φευ...

Σόρρυ.

Ξέρεις, είναι μερικές φορές που συναντάς τόσο μοναδικές και ξεχωριστές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να ντύνουν με χρώματα τον γκρίζο ορίζοντα με τον οποίο συγκατοικείς, που όταν δεν προχωρά, θυμώνεις. Αναρωτιέσαι. Κοιτάζεις τον καθρέφτη σου, που, όμως έχει ραγίσει και το είδωλο είναι στρεβλό. Ξέρεις ότι θα προσπαθήσεις μέχρι τελικής πτώσεως, να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Γιατί αυτό της αξίζει. Μα δεν θα το μάθει ποτέ. Θα χαθεί μέσα στο πλήθος, ώσπου θα βρει μια σκιά που θα ενωθεί με την δική της και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς, έχοντας μια άχρηστη, πια, γνώση, θα προχωρήσουμε, ευχόμενοι να μην γνωρίζαμε ποτέ. Αυτό είναι το θέμα. Έχεις μπροστά σου την εικόνα, όταν σε διαπερνά το ρημάδι το βέλος. Αλλά είναι έργο με έναν θεατή, που όταν βγαίνει από την αίθουσα δεν μπορεί να εξηγήσει σε κανέναν την υπόθεση. Δεν θα καταλάβει κανείς.

Θλιβερό.

Από τον θυμό, στην θλίψη, λοιπόν. Ωραίο δρομολόγιο. Για αυτό οι άνθρωποι αναισθητοποιούνται. Κανείς δεν θέλει να κάνει την διαδρομή. Γιατί να ταλαιπωρηθεί? Κατάλαβε το. Με το να σημαδεύεις μόνον τον έναν από τους δύο, αποδυναμώνεις την θέση σου, χάνεις υποστηρικτές και μαζί με αυτούς μειώνονται αυτοί που είναι σε θέση να νιώσουν και να εκπληρώσουν ένα τόσο μαγικό συναίσθημα.

Είναι άδικο.

Δεν ξέρω τι θα κάνεις, κάνε κάτι όμως. Το να κοπάνας με φόρα σε έναν τοίχο, δεν είναι απλό. Αφήνει εκδορές, σημάδια, κατάγματα. Την επόμενη φορά θα πας σιγότερα. Ώσπου δεν θα πας καν. Κι όταν δεν θα πας, δεν θα μάθεις αν υπάρχει τοίχος, ή μια ανοιχτή αγκαλιά. Θα είσαι στην άλλη όχθη. Ενδεχομένως να αποφεύγεις τα βέλη που χτυπάνε τους γύρω σου. Θα γίνεις σαν αυτούς που σε απορρίπτουν ασυζητητί. Έτσι θα κλείσει ο φαύλος κύκλος.

Πόση δύναμη χρειάζεται για να μην αλλάξεις?

Τι να σου πω... Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Μόνο άσε με λίγο να ησυχάσω. Να κοιμηθώ ένα βράδυ σαν άνθρωπος. Άσε να στερέψουν, λίγο, οι καταρράκτες συναισθημάτων. Άσε το πράσινο των ματιών της, να ξεθωριάσει και να χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Ασε τις συγκρούσεις των μορίων του αέρα που καταλήγουν στα αυτιά μου, να μην θυμίζουν την φωνή της. Άσε μια καλή κρυψώνα στο εσωτερικό της μνήμης μου. Να πάει εκεί για να κρυφτεί. Να μην την βρω ποτέ ξανά, όσο και να την ψάχνω. Ή απλά άσε την να δραπετεύσει.

Αλήθεια. Κάνε κάτι.