Το να αρνείσαι τον έρωτα είναι σαν να αρνείσαι την φύση. Να απορρίπτεις ότι η δύναμη του κύματος θα εξουδετερωθεί στα βράχια και θα γεμίσει ξανά, ώστε να επαναλάβει την κίνηση. Μόνο μια βαθιά πληγή μπορεί να μπει στο τιμόνι του μυαλού και να σε οδηγήσει σε αυτόν τον συναισθηματικό γκρεμό.
Δεν το κρίνω. Εσύ ξέρεις. Ή και όχι. Όπως και να έχει, έτσι αισθάνεσαι. Εσύ εχτισες τον τοίχο. Με καθημερινή προσθήκη τσιμέντου κυνικότητας και τούβλων άρνησης, έτσι ώστε το συναίσθημα να μην είναι ορατό. Να μην ανταλλάσσετε ούτε βλέμμα, να μην υπάρχει ο κίνδυνος του αγγιγματος. Έχεις δοκιμάσει να αγγίξεις ανοιχτή πληγή? Δεν την αποκαλύπτεις καν. Μένει εκεί αβοήθητη, χωρίς υποστήριξη, καμία διάθεση επούλωσης, καμία φροντίδα. Φοβάσαι. Σου βγαίνει επιθετικά, με μια έμφυτη γλυκύτητα και ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα.
Όχι πια έρωτες...
Add comment
Comments