Τον τελευταίο καιρό οι ημέρες παίρνουν βιαστικά. Όχι γρήγορα, αλλά βιαστικά. Πρόχειρα. Άρπα κόλλα. Σαν να μην τους αρέσει που είναι εδώ και απλά βγάζουν την υποχρέωση. Ντυμένες με ανούσιες συζητήσεις και μικροκουβέντα (small talk για τους αγγλομαθεις), που παρότι αναγνωρίζω την χρησιμότητα της, στο κοινωνικό πλαίσιο της επικοινωνίας και της σχηματικής κοινωνικοποίησης, την σιχαίνομαι τα μάλα. Μπορεί επειδή δεν είμαι καλός σε αυτό. Επειδή νιώθω άβολα. Ποιανού του αρέσει να ξεβολευεται?
Σπουδαία ερώτηση, η προαναφερθείσα. Σταμάτησα το γράψιμο και έκανα ζαπινγκ. Θα ξεβολευτω αν απαντήσω και την αναλύσω περαιτέρω, οπότε, άρχισε η εκούσια απόσπαση προσοχής. Ντρέπομαι κιόλας. Ένα μικρό σφίξιμο στο στήθος, μου δίνει την αφορμή να αλλάξω θέμα. Κακή στάση σώματος, μην τσιμπάτε. Ευκαιρία να ξεγλυστρισω και να πατήσω σε στερεό έδαφος. Τελικά δεν λέμε τόσα ψέματα στον εαυτό μας. Απλώς αποφεύγουμε την αλήθεια. Η προσποίηση του τερματοφύλακα έπιασε, ο επιθετικός είναι ακίνδυνος προς το παρόν. Ξέρεις πολύ καλά ότι μέσα στο ματς η πραγματικότητα θα του περάσει κι άλλη κάθετη πάσα. Δεν μπορείς να είσαι ανίκητος για πάντα.
Μέσα στην βιασύνη, κλήθηκα (για την ακρίβεια, εγώ κάλεσα τον εαυτό μου) να υποδυθώ εμένα ως ραδιοφωνικό παραγωγό. Κράμερ εναντίον Κράμερ. Ενθουσιάστηκα. Ευκαιρία να γράψω μια ιστορία, μιας και είχα στερέψει τελευταία. Η έμπνευση είχε διακόψει διπλωματικές σχέσεις με την πάρτη μου. Τι της έχω κάνει της μαλακισμένης? Τέλος πάντων. Κατάφερα μέσω Δούρειου ίππου να βολέψω ξανά τον εαυτό μου. Ίσως είναι ταλέντο τελικά. Είμαι περήφανος για αυτό? Όχι. Όμως υπάρχει, και κάτι πρέπει να κάνεις μαζί του. Ανακωχή? Υπογραφή ειρηνευτικής συνθήκης? Φίλοι? Φίλοι!
Το φτυάρι είναι βαρύ. Απαιτείται σοβαρή δόση κόπου στο να σκάψεις μια τρύπα τόσο βαθιά, ώστε να θάψεις σάκους συναισθήματος, ράβδους σκληρής πραγματικότητας και απόρρητα αρχεία προβληματισμών. Η λείανση του εδάφους, η εμφύτευση σπόρων υποκρισίας και η προσθήκη στρωμάτων ψευδαισθήσεων έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα του βολέματος.
Θέλει μαγκιά για να αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά.
Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί. Και ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει κιόλας. Ό,τι βγαίνει. Α στα διαλα. Τέρμα οι απολογίες. Ακατάληπτα? Ναι, γιατί όχι? Όταν γίνουν κατανοητά θα αποτυπωθούν στο λευκό χαρτί της ζωής. Τότε, δεν θα χρειάζεται, η νύχτα, να αναβάλλει το ρίξιμο της αυλαίας της για το καπρίτσιο μου. Over and out.
Υ.Γ. 2. Από την άλλη, ο αέρας που φυσά εδώ και λίγη ώρα, δεν έφερε πειστική απάντηση. Ποιανού του αρέσει, τελικά, να ξεβολευεται?
Add comment
Comments