Κάποτε, το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού, η κοινή ευχή δύο ερωτευμένων και ένα επαναστατικό γκράφιτι σε έναν τοίχο στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, αποφάσισαν να συγκατοικήσουν σε ένα μικρό δωματιάκι, με μισθωτηριο εννιάμηνης διάρκειας. Η προγραμματισμένη έξωση από αυτό θα σήμαινε την διασπορά ελπίδας σε μια γειτονιά που είχε συνηθίσει την απουσία της. A chaque enfant qui naicirct, le monde recommence, όπως είχε τραγουδήσει και ο Gilbert Becaud, στην αυγή της δεκαετίας του 80 σε μια μπαλάντα - ωδή στον κύκλο της ζωής. Αφήστε το google translate ήσυχο. "Με κάθε παιδί που γεννιέται, ο κόσμος ξεκινάει από την αρχή."
Για κάποιον λόγο πάντα με ιντρίγκαρε η διαδικασία της εγκυμοσύνης. Όχι για να κερδίσω το εκατομμύριο γελοίε αναγνώστη. Μόνο οι γυναίκες είναι ευλογημένες (με την ταλαιπωρία να είναι πάντα στο πρόγραμμα), να την ζουν στην ολότητα της. Μιλώ για την παρακολούθηση της, όσο μου επιτρέπεται. Την περιφερειακή ματιά του παρατηρητή ενός εξελισσόμενου θαύματος. Δεν λέω, και τα προεόρτια της, μια χαρά είναι. Όμως, εδώ αναφέρομαι σε ένα γεγονός που θεωρούμε μεν, φυσιολογικό, γιατί συμβαίνει παντού γύρω μας, ωστόσο, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια θεώρηση του υπό μια υπαρξιακή εστία φωτός, ίσως νιώσουμε ένα κύμα δέους και έκπληξης να μας καταλαμβάνει.
Δεν τα λέω τυχαία. Δεν είναι "έξω από το μπλε" που λεν και στα πρότερα μέρη της άγριας Δύσης. Η θρυαλλίδα άναψε από το αίσιο τέλος μιας εγκυμοσύνης ενός πολύ (πολύ, πολύ) αγαπημένου μου ατόμου. Η χαρά που πήρα δεν μπορεί να περιγραφεί. Νιώθω μια σπάνια, πολυεπίπεδη σύνδεση κι ας φυσάω μέχρι και το παγακι της κατάψυξης, λόγω παλιότερου οδυνηρού εγκαύματος στον χυλό της φιλίας (ή της τότε ανάγκης μου για αποδοχή. Δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε αγαπητέ μου, να ναι καλά οι παρενθέσεις). Μια γνωριμία που ισούται με ανεκτίμητο κέρδος, προερχόμενη από μια διαδικασία - δραστηριότητα με ,ισάξιο της, κέρδος. Κι όσο δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια...
Δεν έχω φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου υπαίτιο μιας εγκυμοσύνης. Στα αλήθεια, πιστεύω πως δεν θα συμβεί πότε, αλλά πολλα από τα πράγματα που πίστευα στο παρελθόν έχουν ανατραπεί.
Ψιτ.
Δεν είναι απαισιοδοξία. Είναι παρατήρηση της συμπεριφοράς, του τρόπου ζωής, των επιλογών μου και της γενικότερης ρότας προς τα ενδότερα της άγνωστης διάρκειας μου, ως ύπαρξη και συνείδηση, σε αυτόν τον κόσμο. Αν χτυπήσω την πόρτα της ουτοπίας, στο άνοιγμα της, βλέπω έναν απόλυτα παλαβό τύπο, να διαβάζει ό,τι άρθρο, βιβλίο, απόκομμα, τοιχογραφία υπάρχει για την ανατροφή ενός παιδιού, ώστε να προετοιμαστεί για την μετέπειτα πορεία της θαυματουργίας. Για το λιθαράκι στην δημιουργία μιας ελεύθερης ψυχής. Η ουτοπία νυσταξε, έβαλε την ρομπ ντε σαμπρ της, με ξεπροβόδισε όπως όπως και κλείδωσε. Την επισκέπτομαι συχνά. Τι σκατα Dreamer θα ήμουν, αν δεν?
Άσχετο - σχετικό. Πριν κάποιες εβδομάδες κι ενώ εξερευνούσα την, εντυπωσιακά (και κουραστικά και κουραστικά) μεγάλη αποθήκη σκέψεων μου, την ώρα που τα ακουστικά στα αυτιά μου έδιναν ρυθμό στους, μάλλον, βαρετούς ήχους που παράγονται σε ένα βαγόνι του μετρό, ένα θέαμα μονοπώλησε το βλέμμα μου. Μια νεαρή μητέρα, με καστανά μάτια , ενδεδυμένη με ένα λουλουδάτο, μακρύ φόρεμα στο χρώμα του πρωινού ουρανού, είχε αποφασίσει να θηλάσει την (το πολύ 3 μηνών) κόρη της. Παρατηρούσα το βλέμμα της, που είχε επιλέξει να ακουμπήσει στο αλαβάστρινο πρόσωπο του μωρού της, διανθίζοντας το με ένα πλατύ χαμόγελο που κούμπωνε ιδανικά με την εικόνα. Ο πιο ταλαντούχος ζωγράφος του κόσμου να αναλάμβανε να την φιλοτεχνήσει, δεν θα τα κατάφερνε. Η αγάπη έρεε προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν το είχα συνηθίσει. Όποιου μωρόυ "της οικογένειας", έφτανε η ώρα του θηλασμού, η μητέρα άλλαζε δωμάτιο. Ντροπή? Συνήθεια? Πατριαρχεία? Όλα μαζί?
Είχα διαβάσει σαν είδηση πως, σε ένα λεωφορείο, κάποιοι επιβάτες επιτέθηκαν λεκτικά σε μια μητέρα, βρίσκοντας το θέαμα πρόστυχο. Δεν ξέρω σε τι επίπεδα δυστυχίας πρέπει να φτάσεις για να κάνεις κάτι τέτοιο. Σε τι περιβάλλον να έχεις μεγαλώσει για να σε σοκάρει ένα αγγελούδι που τρέφεται από την θηλή της μητέρας του. Πόσο δειλός πρέπει να είσαι? "Μόνο οι γενναίοι έχουν το προνόμιο να αγαπούν" είχε πει κάποτε ο Μαχάτμα Γκάντι.
Όταν βγήκα από το τρένο χαμογελούσα (και έκανα τους άλλους να ανησυχούν) σαν τον ηλίθιο. Αγαλλίαση. Συγκινηση. Δεν θα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο, αλλά την ευχαριστώ. Τυχερό το μικρό κορίτσι. Όπως τυχερό είναι και το ακόμα μικρότερο αγόρι που εδώ και λίγες ώρες πρωτογνώρισε το φως και το χάρισε απλόχερα στην ψυχή των γονιών του. Η αφορμή για αυτό το κείμενο, κι ας άρχισα πάλι να φλυαρώ. Η ζωή είναι η αφορμή για τα πάντα. "Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή" σύμφωνα με την ανιψιά του Γκάντι, Ίντιρα, μιας και πιάσαμε τα γνωμικά της συγκεκριμένης οικογένειας.
Υγιής, γερός και οπλισμένος με το θάρρος να κάνεις αυτό που γουστάρεις στην ζωή σου μικρέ μπόμπιρα. Την αγάπη των γύρω σου την έχεις, ήδη, εξασφαλισμένη• είναι μια πολύ σπουδαία και καθόλου δεδομένη, αφετηρία.
Τα φιλιά μου στο μεσόφρυο της υπέροχης μητέρας σου να δώσεις.
Ξέρει αυτή.
Add comment
Comments